Elke week mailen Irene Korting (Dronten) en ik (Leek) elkaar over politieke issues, maatschappelijke ontwikkelingen en de goede dingen van het leven. Na een kennismaking, verkiezingen, jongeren en de VVD zelf. Deze week het vertrouwen in de politiek.
Beste Irene,
Tijdens het uitlaten van de hond, zie je niet alleen veel, maar kun je ook veel te weten of te horen komen. Het zien richt zich op de directe omgeving, staat van onderhoud van de openbare ruimte en bijvoorbeeld het weer of zwerfvuil. Het te weten of te horen komen heeft betrekking op de mensen die je tegenkomt.
Zo liep ik laatst met de hond en kwam ik iemand anders tegen die ook zijn hond aan het uitlaten was na wat bijpraten, de hondenbezitters onder elkaar kennen elkaar namelijk vrij aardig, de dagelijkse actualiteit besproken. Lokaal, maar ook vooral landelijk.
Het vertrouwen, of beter het gebrek aan vertrouwen in de politiek kwam zo ter sprake. Door eindloze regelgeving, achterkamertjes politiek, vele mislukkingen bij grotere projecten en debatten over de waan van de dag, kan ik mij dat ook voorstellen. Toch trek ik mezelf ook aan.
Want, wanneer ben je nu goed bezig? Is dat wanneer je constant in de krant staat of wanneer je daar waar dat nodig is op het juiste moment de vinger op de zere plek legt en komt met goede ideeën? Zelf ga ik het liefst voor dat laatste, wat helaas minder media-aandacht betekent, maar goed ik ga liever voor de kwaliteit.
Helaas missen de stukken die in de media komen veelal een visie, en zijn de meeste regels die worden aangenomen opgesteld uit een vorm van wantrouwen richting de burger, wat dat betreft denk ik niet dat ik moet zeggen dat onze regelgeving beter kan, want wat voor de één goed is niet per definitie voor de ander goed, maar absoluut simpeler en goedkoper en daarmee waarschijnlijk ook leuker.
Met name de landelijke politiek is tegenwoordig namelijk een soort speelbal geworden van de media, waar het Tweede Kamerlid die het hardst roept in beeld komt en eigenlijk de werkelijke besluiten buiten beschouwing blijven, of juist in de achterkamertjes worden beklonken.
Hoewel het in enkele gevallen onmogelijk is zaken die personen aangaan in de openbaarheid te bespreken, zal het politieke debat toch zoveel mogelijk openbaar en transparant moeten zijn. Alleen omdat er veel zaken vastgelegd zijn door het wantrouwen van de burger, wordt het geheel weer ondoorzichtig, mis ik regelmatig de visie in het debat
Beste Bouke-Jan,
Dit soort spontane ontmoetingen zijn niet alleen erg interessant maar ook herkenbaar. Als bruggenbouwer tussen politiek en samenleving hoor ik vaak ook dergelijke signalen die me aan het denken zetten. Zowel het geluid van de nodige politieke verandering als het wantrouwige gevoel van mensen die je ontmoet.
Heerlijk zo’n moment buiten elkaar ontmoeten en praten over wat er speelt. Je oor te luister leggen en er iets mee doen is nodig. Zeker nu!
Ik deel je opvatting over het gemis aan visie in het debat en volgens mij heeft dat te maken met de onzekere angstcultuur. Zelfverantwoordelijkheid of verantwoordelijkheid nemen voor heldere keuzes blijft lastig in deze afrekencultuur. Daar vraagt om lef, een opmerkelijke aanpak en gedegen inhoudelijk kennis. Alledrie zijn volgens mij onmisbaar om de samenleving beter te maken. Gezonde twijfel is hierbij een fijn meetinstrument. Ter vermaak volgt hier het linkje naar een column van Désanne van Brederode over “Het Postbankliedje”. In deze column wordt pijnlijk zichtbaar hoe de overheid de burger benadert en wat hier (zie slotregel) de gevolgen van zijn.
Maar ondanks dat de inwoners weliswaar geen vertrouwen meer in de huidige en oude stijl van politiek hebben, denk ik dat de campagne van Obama in de Verenigde Staten heeft laten zien dat er door dit gebrek aan vertrouwen juist ook behoefte bij mensen bestaat aan een nieuw geluid. Het is niet voor niets dat kreet “Change. Yes we can” zo effectief is geweest. Er is behoefte aan een verandering. Een verandering die zorgt voor praktische politieke keuzes, compacte beeldvorming en waarbij inwoners en bedrijven als weer als serieuze doelgroepen worden gezien.
In de marketing zie je deze transformatie op het moment ook erg terug. Een sterk merk is niet alleen opmerkelijk en anders, maar ook relevant. De meerwaarde van elk product moet meer dan ooit direct duidelijk zijn. Van dergelijke transparantie kan de media ook nog wel wat leren. Maar ook politici zelf zouden duidelijker moeten sturen op de kwaliteit van de berichtgeving en meer bewust ‘zijn’. Een sterke politicus combineert klank en betekenis en gaat een goed debat niet uit de weg, legt zijn of haar oor te luister en gaat staan waar hij of zij in gelooft. Zeker nu!