De teruggang van de boeren is een discussie op zich, een discussie die ik, niet nu, niet hier wil voeren. Wel wil ik verder ingaan op het omzetten van de landbouwgronden naar ‘natuur’. Kijkend naar de wereldwijde voedselmarkt dan is er op dit moment een fragiele balans tussen vraag en aanbod. Hoewel wij in Europa vrij veel aanbod hebben en dit ook weerspiegelt wordt in de prijzen, zal er per saldo net genoeg zijn of zelfs te weinig zijn voor de totale wereldvraag.
Nu heb ik eerder al een blog geschreven over wat nu precies deze ‘natuur’ zou moeten zijn, waar ik wisselende reacties op kreeg. Maar voor elke hectare landbouwgrond die hier wordt opgeofferd voor de ‘natuur’ wordt er in ontwikkelingslanden een vier- à vijfvoud van dit areaal aan oerwoud gekapt om de landbouwproductie aldaar op te starten. Echter zelfs na jarenlang ploeteren blijkt het in deze landen na een aanloopperiode nog steeds maar moeilijk mogelijk om met dit areaal eenzelfde productie na te kunnen streven.
De Nederlanders mogen dan wel een naam hebben in het cultiveren van het land(-schap), zo groot hoeft het verschil ook weer niet te zijn, want hier meer wordt een situatie gecreëerd waar niemand baat bij heeft. Er zijn naast de ontwikkelingen met betrekking tot de voeding ook nog legio uitdagingen op het gebied van alternatieve brandstoffen. Persoonlijk vind ik dat deze zoektocht op een te laag pitje staat, want we hoeven niet te wachten tot dat de fossiele brandstoffen op zijn.
Ook kijk ik met veel belangstelling uit naar de ontwikkeling op de wereldmarkten, gaan we bijvoorbeeld naar een global village toe met relatief korte afstanden, intensieve handel onderling en veel nieuwe logistieke concepten of komt de nadruk te liggen op de lokale economie, met smart grids en grote mate van zelfvoorzienendheid en juist nieuwe manieren van communicatie? Welke kant het ook op gaat, het zal een aanzienlijke verandering betekenen voor de systemen en structuren die wij nu als “gewoon” en “geaccepteerd” beschouwen.